به گزارش تسنیم، پایگاه فضایی امام خمینی(ره) نخستین پایگاه سکوی ثابت ایران شامل مجموعه عظیمی است که همه مراحل  آماده‌سازی، پرتاب، کنترل و هدایت ماهواره‌برها را به‌عهده دارد؛ این پایگاه در 80کیلومتری جنوب شرق استان سمنان نیازهای فضایی کشورمان در مدار لئو را پوشش می‌‌دهد.

در عین حال در سال 1389 اعلام شد بنابر محدودیت‌های جغرافیایی موجود، تحقیقات برای ساخت دومین مرکز فضایی ایران در شهر چابهار آغاز شد.

براساس مصوبات شورای‌عالی فضایی، مدیریت کلان پایگاه فضایی چابهار به‌عهده سازمان فضایی است و قرار است در زمینه پرتاب موجود زنده و پرتاب ماهواره‌های سنجشی و مخابراتی در مدار زمین‌آهنگ فعالیت کند بنابراین این پرتاب‌ها به شرایط ویژه‌ای نیاز دارند و حتی‌الامکان باید در شرایط نزدیک به منطقه استوایی صورت گیرند تا هزینه‌های پرتاب و انجام مانورهای مداری آن به حداقل برسد که پایگاه فضایی چابهار این قابلیت را دارد.

پایگاه فضایی چابهار دارای پتانسیل مناسبی برای قراردادن ماهواره در هر دو مدار قطبی و استوایی است. سایت چابهار نزدیک به خط استوا (عرض جغرافیایی 25 درجه و 20 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 60 درجه و 27 دقیقه شرقی) است که با این شرایط می‌توان از اثرات انرژی حاصل از سرعت چرخش زمین در اطراف محور قطبی آن استفاده کرد، این اثر می‌تواند سرعت پرتابگرها را به‌مقداری قابل ملاحظه افزایش دهد. بندر چابهار هم‌عرض جغرافیایی بندر میامی در شبه‌جزیره فلوریدای آمریکاست و دارای شرایط آب‌وهوایی کاملاً مشابه این بندر.

سایت چابهار دارای سطح بالایی است که برای اطمینان کافی از ایمنی پرتاب‌ها فراهم شده است. این سایت شامل یک بندر آبی عمیق با امکانات بارگیری مناسب است و بندرگاه آن قابلیت پهلوگیری کشتی‌های اقیانوس‌پیما است.

این سایت دارای پهنای گسترده به‌سمت اقیانوس هند است که برای تمام مأموریت‌های فضایی مفید است و کمترین خطر را متوجه جمعیت و اموال اطراف آن منطقه می‌کند.

امکان نصب تجهیزات ردیابی در تپه‌های اطراف (رادارها و آنتن‌های تله‌متری) از جمله دیگر مزیت‌های خوب در پایگاه چابهار است.

این منطقه به‌دلیل موقعیت استوایی و ساحلی خود، یک سایت با تهویه مناسب و محیطی معتدل با رطوبت نسبی دارد و از تغییرات دمای اندکی در فصول مختلف سال برخوردار است همچنین به‌دلیل موقعیت جغرافیایی در مقابل زلزله آسیب‌پذیری کمتری دارد.

پایگاه پرتاب چابهار مجهز به زیرساخت‌هایی است که می‌توانند با توسعه مراکز فضایی در آینده سازگار باشند که این زیرساخت‌ها شامل جاده‌ها، فرودگاه‌ها، بنادر، مخابرات و... است.

بنابراین دو مزیت عمده برای پایگاه ملی فضایی چابهار وجود دارد که نخست نزدیکی به استواست به‌طوری که انرژی کمتری برای مانور یک فضاپیما به یک مدار استوا و ژئو نیاز دارد. از طرفی، دسترسی آزاد به دریای رو به جنوب دارد به‌طوری که برای موشک‌هایی که در سطوح پایین‌تر قرار می‌گیرند آثار مخروبه ناشی از خرابه موشک‌ها و بقایای فضاپیماها نمی‌توانند روی محل زندگی انسان‌ها تأثیر بگذارند.

انتهای پیام/

در این روز و هفته جهانی کشورها تلاش می‌کنند تا با برگزاری رویدادهای نجومی این علم را به مردم معرفی کنند.

در سال جاری هفته نجوم در ایران از ۲۴ اردیبهشت ماه آغاز می‌شود و از سوی انجمن نجوم ایران عنوان اصلی روز نجوم «نجوم ایران، همبستگی و تعامل» نامگذاری شده است. 

عناوین روزهای این هفته جهانی به این شرح است:

دوشنبه ۲۴ اردیبهشت: نجوم راهنمای زندگی
سه‌شنبه ۲۵ اردیبهشت: نجوم، گرامیداشت زمین و حفظ آسمان تاریک
چهارشنبه ۲۶ اردیبهشت: نجوم و هوش مصنوعی
پنج‌شنبه ۲۷ اردیبهشت: نجوم، علوم شهروندی و نقش دانشوندان (شهروند دانشمند)
جمعه ۲۸ اردیبهشت: نجوم و دانشمندان ایرانی(به مناسبت بزرگداشت خیام)
شنبه ۲۹ اردیبهشت: نجوم فراتر از مرزها
یکشنبه ۳۰ اردیبهشت: نجوم ایران، همبستگی و تعامل

به گزارش ایسنا، از امروز شنبه ۸ اردیبهشت، ثبت‌نام گروه‌های نجومی در هفته و روز نجوم ۱۴۰۳ آغاز می‌شود و متقاضیان می‌توانند با مراجعه به لینک https://survey.porsline.ir/s/RIYIcSm نسبت به ثبت‌نام خود اقدام کنند.

انتهای پیام

وی که در کنار یک قاشق و ظرف معلق حاوی غذای اصیل ایرانی یعنی قرمه سبزی دیده می‌شود، توضیحاتی را همراه با انتشار این عکس در صفحه خود در شبکه اجتماعی ایکس منتشر کرده است.

وی در این پست نوشته است: نوش جان! در زبان فارسی، این عبارت مشابه بون اپتی(bon appétit) به کار می‌رود، اگرچه معنای واقعی آن متفاوت است. این آخر هفته یکی از غذاهای ایرانی مورد علاقه‌ام را با خدمه Exp۷۰(ماموریت اکسپدیشن ۷۰) به اشتراک گذاشتم. قرمه سبزی! البته ما آن را به روش سنتی با برنج خوردیم. با این حال متأسفانه ته‌دیگی وجود نداشت.

وی در ادامه نوشت: من واقعاً از به اشتراک گذاشتن بخشی از فرهنگ و غذای خود با همکارانم لذت بردم و به نظر می‌رسید که آنها هم واقعاً از آن لذت بردند. عطر و طعم [آن] فوق العاده بود و من را به خانه برد. فکر کنم این اولین باری بود که قرمه سبزی در فضا خورده شد!

یاسمین مقبلی از سال ۲۰۱۷ به عضویت ناسا درآمد و دوره آموزشی دو ساله خود را گذراند. سپس ناسا در سال ۲۰۲۰ اعلام کرد که مقبلی یکی از نامزدهای حضور در برنامه «آرتمیس» خواهد بود و این احتمال وجود دارد که در آینده به ماه یا مریخ فرستاده شود.

سرانجام مقبلی در تاریخ ۲۶ اوت ۲۰۲۳ به عنوان فرمانده ماموریت کرو-۷(Crew-۷) با موشک شرکت اسپیس‌ایکس راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی شد تا نخستین پرواز فضایی مقبلی رقم بخورد.

یاسمین مقبلی نخستین فضانورد ایرانی‌تبار است که به صورت حرفه‌ای به فضا رفته ‌است. پیش از این انوشه انصاری، سرمایه‌دار ایرانی-آمریکایی با هزینه شخصی و به عنوان گردشگر به فضا رفته بود.

ناسا اکنون در حال برنامه‌ریزی برای بازگشت به ماه است. این بار اقامت روی ماه طولانی‌مدت خواهد بود و برای تحقق یافتن آن، ناسا قصد دارد خانه‌هایی را روی ماه بسازد که نه تنها توسط فضانوردان، بلکه برای افراد عادی نیز قابل استفاده هستند. آنها معتقدند که آمریکایی‌ها تا سال ۲۰۴۰، اولین زیرمجموعه خود را در فضا خواهند داشت. زندگی در مریخ خیلی دور نیست. برخی از افراد جامعه علمی می‌گویند جدول زمانی ناسا بسیار بلندپروازانه است؛ به‌ویژه پیش از این که موفقیت آن با فرود جدید روی ماه ثابت شود، اما هفت دانشمند ناسا که برای این مقاله مصاحبه کردند، گفتند در نظر گرفتن سال ۲۰۴۰ برای احداث ساختارهای قمری در صورتی قابل دستیابی است که آژانس بتواند به معیارهای آنها برسد.

ناسا قرار است یک چاپگر سه‌بعدی را به ماه پرتاب کند و سپس ساختارهایی را لایه‌به‌لایه بسازد که از تراشه‌های سنگ، مواد معدنی و گردوغبار ساخته می‌شوند و روی لایه بالایی ماه می‌نشینند. این طرح با کمک یک فناوری جدید و مشارکت با دانشگاه‌ها و شرکت‌های خصوصی امکان‌پذیر شده است. «نیکی ورکهایزر»(Niki Werkheiser)، مدیر بخش بلوغ فناوری ناسا گفت: ما در یک لحظه مهم هستیم که از برخی جهات شبیه به یک رؤیاست و از جهات دیگر به نظر می‌رسد رسیدن به اینجا اجتناب‌ناپذیر بود.

ورکهایزر که خانواده‌اش صاحب یک کسب‌وکار کوچک ساختمانی بوده‌اند، ایجاد برنامه‌ها، ماشین‌آلات و تجهیزات رباتیک جدید را برای مأموریت‌های فضایی آینده راهنمایی می‌کند. وی افزود: درهای ناسا بیش از هر زمان دیگری برای مشارکت با دانشگاهیان و رهبران صنعت باز است و همین موضوع، میدان را بسیار گسترده‌تر از روزهای ماموریت آپولو می‌کند. ما همه افراد مناسب را در زمان مناسب و با یک هدف مشترک گرد هم آورده‌ایم. به همین دلیل است که فکر می‌کنم به هدف خواهیم رسید. همه آماده‌اند تا این گام را با هم بردارند. بنابراین، اگر توانایی‌های اصلی خود را توسعه دهیم، دلیلی وجود ندارد که امکان‌پذیر نباشد.

تبدیل کردن مشکل به راه حل

یکی از موانع اقامت کردن روی ماه، گردوغبار است. این پودر ریز آن قدر ساینده است که می‌تواند مانند شیشه برنده باشد. گردوغبار ماه در توده‌های مضر می‌چرخد و برای استنشاق کردن سمی است.

چهار سال پیش، «ریموند کلینتون جونیور»(Raymond Clinton Jr) معاون دفتر علم و فناوری در «مرکز پرواز فضایی مارشال» ناسا، ایده خانه‌ها، جاده‌ها و سکوهای فرود را روی یک تخته سفید ترسیم کرد و گفت که اگرچه گردوغبار یک مشکل است، اما می‌تواند راه حل هم باشد.

کلینتون معتقد بود که اگر بتوان خانه‌های روی زمین را با موفقیت از مواد معدنی موجود در خاک آن چاپ سه‌بعدی کرد، خانه‌های روی ماه را هم می‌توان با استفاده از خاک آن و با روش چاپ سه‌بعدی ساخت. لازم به ذکر است که روی ماه، دما می‌تواند تا ۶۰۰ درجه تغییر کند و ترکیبی از تشعشعات را به وجود بیاورد. همچنین، ریزشهاب‌سنگ‌ها هم برای ساختمان‌ها و هم برای بدنه‌ها خطر ایجاد می‌کنند.

ناسا ماموریت بازگشت خود به ماه را «آرتمیس»(Artemis) نام‌گذاری کرده که در اساطیر یونانی، خواهر دوقلوی آپولو است. آرتمیس ۱ که اولین ماموریت از پنج ماموریت برنامه‌ریزی‌شده این مجموعه است، در نوامبر گذشته از «مرکز فضایی کندی» به همراه ربات‌هایی که در آن بودند پرتاب شد، دور ماه چرخید و سالم به زمین بازگشت.

 آرتمیس ۲ که چهار خدمه انسان از جمله اولین زن و اولین رنگین‌پوست را برای یک پرواز ۱۰ روزه در همان مسیر حمل می‌کند، برای نوامبر ۲۰۲۴ برنامه ریزی شده است. آرتمیس ۳ یک سال بعد انسان‌ها را روی سطح ماه فرود خواهد آورد. دو ماموریت سرنشین‌دار دیگر نیز برای پیش از پایان دهه برنامه‌ریزی شده‌اند.

دکتر کلینتون ۷۱ ساله گفت که می‌داند آمریکایی‌ها ممکن است در طول زندگی او روی ماه زندگی نکنند، اما برای افرادی که فقط چند دهه از او جوان‌تر هستند، این یک امکان واقعی است. وی افزود: کاش برای دیدنش زنده بودم.

کلینتون ادامه داد: وقتی در مورد حضور پایدار انسان صحبت می‌کنیم، برای من بدان معناست که یک سکونت‌گاه در ماه است و افرادی به طور مداوم روی ماه زندگی و کار می‌کنند. آنچه که می‌تواند باشد، تنها به تخیل کارآفرینان بستگی دارد.

در فضا انبار وجود ندارد

ناسا با شرکت فناوری ساخت‌وساز «ICON» مستقر در آستین تگزاس، برای رسیدن به هدف سال ۲۰۴۰ شریک شده است. شرکت ICON برای اولین بار در سال ۲۰۲۰ از ناسا کمک مالی دریافت کرد و در سال ۲۰۲۲ از دریافت ۶۰ میلیون دلار اضافی برای یک سیستم ساخت‌وساز فضایی خبر داد که می‌تواند فراتر از زمین برای چاپ همه چیز از سکوهای فرود موشک تا زیستگاه‌ها در محل استفاده شود. این برنامه‌ها تاکنون کمی بیشتر از رندرینگ(گرافیک رایانه‌ای) بوده‌اند، اما آنها از نظرات معماران «بیارکه اینگلس گروپ»(Bjarke Ingels Group) و «اسپیس اکسپلوریشن آرکیتکچر»(SEArch+) برای ترسیم کردن مفاهیم و طرح‌ها استفاده کرده‌اند.

تقریبا هر چیزی را می‌توان به صورت سه‌بعدی چاپ کرد و این فرآیند توسط ICON و سایر شرکت‌ها به عنوان یک راه حل سریع و مقرون‌به‌صرفه برای حل کردن بحران مسکن تبلیغ شده است. چاپ سه‌بعدی، اجسام را لایه‌به‌لایه و از روی یک فایل دیجیتال می‌سازد. شرکت ICON در پروژه‌های ساختمانی خود روی زمین، از مصالح ساختمانی اختصاصی به نام «لاواکریت»(Lavacrete) استفاده می‌کند.

این شرکت با پروژه‌های بلندپروازانه غریبه نیست و خالق یک سیستم ساخت‌وساز رباتیک به نام «ولکان»(Vulcan) در مقیاس بزرگ است که برای ساختن برخی از اولین خانه‌های چاپ سه‌بعدی در آمریکای شمالی استفاده شده است.

«جیسون بالارد»(Jason Ballard) مدیر اجرایی ICON، در یک بیانیه خبری گفت: اگر در مورد راه‌هایی بپرسید که فناوری ساخت افزودنی و چاپ سه‌بعدی به واسطه آن می‌تواند آینده بهتری را برای بشریت ایجاد کند، باید بگویم که یک پیشرفت طبیعی شگفت‌انگیز است.

چاپ در فضای عمیق، یک بعد دیگر است. «پاتریک سوئرمن»(Patrick Suermann) رئیس موقت دانشکده معماری در «دانشگاه تگزاس ای اند ام»(Texas A&M University) که از نزدیک با ناسا برای توسعه یک سیستم رباتیک ساخت‌وساز در فضا همکاری می‌کند، گفت: شیمی در آنجا یکسان است، اما فیزیک تفاوت دارد.

وی افزود: سفر سبک بسیار مهم است، زیرا هر کیلوگرم وزن اضافی که با یک موشک به ماه برده می‌شود، حدود یک میلیون دلار هزینه دارد. بردن مواد از زمین به فضا برای ساخت‌وساز در آنجا ناپایدار است و هیچ انباری در فضا وجود ندارد. بنابراین، یا باید بدانید که چگونه از آنچه در فضاست استفاده کنید یا هر آنچه را که نیاز دارید، به فضا بفرستید.

رقابت اولین‌ها

هر وسیله‌ای که به ماه می‌رود باید روی زمین مورد آزمایش قرار بگیرد تا اطمینان حاصل شود که می‌تواند در برابر محیط مقاوم باشد. بنابراین، مرکز پرواز فضایی مارشال دارای بیش از ۱۲ اتاق آزمایش است که اقلام را در معرض تشعشعات و شرایط خلأ حرارتی مشابه فضا قرار می‌دهد.

«ویکتور پریچت»(Victor Pritchett)، مدیر بخش آزمایش سیالات تجربی و محیط زیست در مرکز پرواز فضایی مارشال، گفت: اگر بتوانید از اتاق‌های ما جان سالم به در ببرید، احتمالا در فضا زنده خواهید ماند.

پیش از این که ناسا و شرکت همکار آن بتوانند خانه بسازند، ناسا باید سکوهای فرود را بسازد تا وقتی موشک‌های حامل چاپگرهای سه‌بعدی روی ماه فرود می‌آیند، میزان گردوغباری که پخش می‌شود، کاهش یابد.

دانشمندان ناسا در حال حاضر برای تکمیل کردن نوعی بتن قمری شبیه‌سازی‌شده کار می‌کنند که می‌تواند هنگام انجام شدن آزمایش‌ها روی زمین، در برابر مواد ساخته‌شده از ماه مقاومت کند. دانشمندان در مرکز پرواز فضایی مارشال، روی کره‌هایی از غبار شبیه‌سازی‌شده ماه آزمایش می‌کنند که در یک استوانه کوچک ریخته شده است. آنها خیلی بزرگ به نظر نمی‌رسند و به اندازه‌ای کوچک هستند که در کف دست قرار می‌گیرند، اما وقتی در برابر مشعل پلاسما داده شوند، می‌توانند دمای ۳۴۰۰ درجه فارنهایت را تحمل کنند. این به دانشمندان امید می‌دهد که ماده در شرایط واقعی با درجه حرارت جهنمی، عملکرد خوبی خواهد داشت.

«جنیفر ادمونسون»(Jennifer Edmunson)، زمین‌شناس ارشد مرکز پرواز فضایی مارشال، گفت: اولین چیزی که باید انجام شود، اثبات این مفهوم است که آیا واقعا می‌توانیم خاک روی سطح ماه را به مصالح ساختمانی تبدیل کنیم. اگر می‌خواهیم تا بازه زمانی ۲۰۴۰ زیستگاه‌هایی را در ماه بسازیم، اکنون باید توسعه را آغاز کنیم.

البته، یک خانه بیشتر از دیوار ساخته شده است و حتی در فضا نیز انسان‌ها برای ورود و خروج به یک در نیاز دارند. زمانی که داخل خانه شوند، به اشیایی نیاز دارند که روی آنها بنشینند و بخوابند و وسایل کامل زندگی را می‌خواهند که از آنها استفاده کنند.

ادمونسون گفت: ناسا با تعداد انگشت‌شماری از دانشگاه‌ها و شرکت‌های خصوصی برای ایجاد نمونه‌های اولیه مبلمان فضایی و طراحی داخلی کار می‌کند. «مرکز تحقیقات ایمز» ناسا با همکاری پژوهشگران «دانشگاه استنفورد»، حتی برخی از مواد معدنی موجود در خاک مصنوعی ماه را جدا کرده است تا کاشی‌هایی با رنگ‌های گوناگون مانند سبز، خاکستری و سفید بسازد که می‌توان از آنها حتی برای آشپزخانه و حمام استفاده کرد.

ماه تا مریخ

چشم‌انداز مشترک ICON و ناسا، یک سیستم ساخت‌وساز قمری به نام «المپوس»(Olympus) است که روی زمین توسط تکنسین‌های انسانی ماهر در زمینه نوظهور ساخت‌وساز فضایی کنترل می‌شود.

«امیرحسین جعفری»، استادیار فناوری ساخت‌وساز در «دانشگاه ایالتی لوئیزیانا» که به توسعه آموزش‌های مبتنی بر شبیه‌سازی در فضا کمک می‌کند، گفت: فناوری ساخت‌وساز در ۱۰ سال آینده ممکن است بسیار متفاوت باشد. نوع ربات‌ها و هوش مصنوعی که ما استفاده می‌کنیم نیز متفاوت خواهد بود. کاری که در حال حاضر می‌توانیم انجام دهیم، این است که راهبردهای آموزشی را به منظور آماده‌سازی کارگران ساختمانی برای آینده ارائه دهیم

دکتر «علی کاظمیان» همکار جعفری نیز با ناسا برای کار کردن روی خود مواد چاپی همکاری می‌کند و روی بتن بدون آب ساخته‌شده از نسخه‌های شبیه‌سازی‌شده مواد سنگی موجود در ماه تمرکز دارد. کاظمیان در کانی‌های غنی ماه، پتانسیل عمیق‌تری را نسبت به بتن برای چاپ سه‌بعدی می‌بیند. او منابعی را می‌بیند که افراد باقی‌مانده روی زمین می‌توانند به‌ طور گسترده از آنها استفاده کنند.

کاظمیان گفت: مردم در مورد زندگی انسان روی ماه صحبت می‌کنند، اما یک سناریوی محتمل دیگر نیز وجود دارد. در نقطه‌ای از زمین، ما با کمبود منابع روبه‌رو خواهیم شد. بنابراین، ایجاد معادن و کارخانه‌های کاملا خودکار روی ماه نیز امکان‌پذیر است.

دانشمندان ناسا می‌گویند که هنوز برای در نظر گرفتن ارزش بازار خانه‌های ماه یا حتی مالکیت زیستگاه‌های ماه خیلی زود است، اما اذعان می‌کنند که ماه احتمالا ذخایر قابل‌توجهی از منابع دست‌نخورده را ارائه می‌کند و بدون شک سایر کشورها نیز به داشتن سهمی در آن علاقه‌مند خواهند بود.

هند ماه گذشته یک فضاپیما را روی ماه فرود آورد و به اولین کشوری تبدیل شد که در نزدیکی منطقه قطب جنوب ماه فرود آمد.

 قطب جنوب ماه جایی است که گمان می‌رود با ارزش‌ترین منابع یعنی آب در آن باشد. این دستاورد تنها دو روز پس از سقوط یک فروند فضاپیمای روسی به دست آمد.

فضانوردان آمریکایی در سال ۱۹۶۹ پرچم خود را روی سطح ماه نصب کردند، اما دو سال پیش از آن، «پیمان ماورای جو»(Outer Space Treaty) در سال ۱۹۶۷ اعلام کرده بود که هیچ‌کس در واقع نمی‌تواند مالک ماه باشد.

«توافق‌نامه آرتمیس»(Artemis Accords) که توسط آمریکا به همراه هفت کشور بنیان‌گذار دیگر در سال ۲۰۲۰ راه‌اندازی شد، در مورد اصول اکتشاف صلح‌آمیز و مشارکتی ماه تجدید نظر کرد و اکنون توسط ۲۹ کشور از جمله بریتانیا، ژاپن، ایتالیا، کانادا و برزیل امضا شده، اما موضوع قابل توجه این است که چین و روسیه آن را امضا نکرده‌اند.

ورکهایزر گفت: دفاع، مالکیت و ادعاهای بین‌المللی در مورد ماه و مریخ، در حدود صلاحیت ناسا نیست؛ اما در حال حاضر در جدیدترین تکرار مسابقه فضایی، جامعه جهانی احساس هم‌سویی می‌کند.

ماه مرز نهایی نیست. در تلاش ناسا برای ساخت‌وساز روی ماه، یک هدف طولانی‌تر و حتی دورتر قرار دارد که رسیدن به مریخ است.

چهار فضانورد ناسا در ماه ژوئن در هیوستون، برای جمعیت دست تکان دادند و سپس، درون یک سازه ۱۷۰۰ فوت مربعی موسوم به «مارس دون آلفا»(Mars Dune Alpha) رفتند که توسط ICON چاپ سه‌بعدی شده بود. آنها درها را قفل کردند و سال آینده را در شرایط شبیه‌سازی‌شده زندگی خواهند کرد تا یک روز زندگی واقعی در مریخ را تمرین کنند.

ماه یک نقطه عملی برای توقف است، زیرا ناسا باور دارد که آب روی سطح ماه می‌تواند به سوخت موشک تبدیل شود. فضاپیمایی که از زمین به مریخ سفر می‌کند، ممکن است یک توقف در ماه داشته باشد تا فضانوردان بتوانند برای استراحت کردن و خوردن کمی غذا، در یک ساختار چاپ‌ سه‌بعدی قرار بگیرند.

با این حال، کهکشان ما مملو از دوتایی‌های فوق فشرده است که پیش‌تر ستارگان دوتایی بوده‌اند اما تکامل یافته و به بقایای ستاره‌ای تبدیل شده‌اند.

سیسیلیا چیرنتی(Cecilia Chirenti)، از دانشگاه مریلند و مرکز پروازهای فضایی گادرد ناسا، می‌گوید: منظومه‌های دوتایی کهکشان راه شیری را پر می‌کنند و ما انتظار داریم که بسیاری از آنها دارای اجرام فشرده مانند کوتوله‌های سفید، ستاره‌های نوترونی و سیاه‌چاله‌ها در مدارهای تنگ باشند. اما ما به یک رصدخانه فضایی برای «شنیدن» آنها نیاز داریم زیرا امواج گرانشی آنها در فرکانس‌های بسیار پایینی برای آشکارسازهای زمینی زمزمه می‌کنند.

رصدخانه‌های متصل به زمین مانند لایگو قادر به تشخیص امواج گرانشی با فرکانس‌های بین پنج تا ۲۰ هزار هرتز هستند. دوتایی‌های فوق فشرده در کهکشان ما، همانطور که به دور یکدیگر می‌چرخند و در نهایت با هم ادغام می‌شوند، فرکانس‌هایی در محدوده میلی هرتز دارند.

چندین آشکارساز امواج گرانشی فضایی در حال فعالیت هستند. آنتن فضایی تداخل سنج لیزری آژانس فضایی اروپا(LISA) در خط مقدم قرار دارد و پیش‌بینی می‌شود که در دهه ۲۰۳۰ پرتاب شود، در حالی که دانشمندان چینی نیز دو ماموریت مفهومی به نام‌های TianQin و Taiji ارائه کرده‌اند.

چیرنتی بخشی از گروهی در آزمایشگاه اخترفیزیک گرانشی در ناسا گادرد است که اکنون شدت و فرکانس امواج گرانشی ساطع شده توسط دوتایی‌های فوق فشرده در کهکشان راه شیری را شبیه‌سازی کرده‌اند. تصویر به دست آمده نشان می‌دهد که چگونه رصدخانه‌هایی مانند LISA می‌توانند کهکشان راه شیری را در امواج گرانشی مطالعه کنند، درست مانند ستاره شناسان که آن را در پرتوهای ایکس، پرتوهای گاما و غیره مطالعه می‌کنند. تصویر شبیه‌سازی‌شده، دوتایی‌های فوق فشرده را نشان می‌دهد که در صفحه دیسک مارپیچی کهکشان راه شیری متمرکز شده‌اند و به سمت هاله کهکشانی می‌ریزند.

جیمز آیرا تورپ(James Ira Thorpe)، عضو این تیم که همچنین در ناسا گادرد مستقر است، می‌گوید: تصویر ما نمای مشابهی از آسمان در یک طیف خاص از نور مانند پرتوهای مرئی، فروسرخ یا اشعه ایکس را نشان می‌دهد. امواج گرانشی این وعده را می‌دهد که ما می‌توانیم جهان را به روشی کاملا متفاوت رصد کنیم.

تا به امروز، اخترشناسان تنها تعداد انگشت شماری از دوتایی‌های فوق فشرده با دوره‌های مداری کمتر از یک ساعت را می‌شناسند که می‌توانند اجرام فشرده را به اندازه‌ای نزدیک به یکدیگر قرار دهند که امواج گرانشی قابل تشخیصی ساطع کنند. یافتن آنها دشوار است، زیرا ستاره‌های نوترونی و سیاهچاله‌ها نور زیادی از خود ساطع نمی‌کنند. اینجاست که LISA وارد عمل خواهد شد. دوتایی‌های فوق فشرده به صورت درخشان در امواج گرانشی تابش می‌کنند و به LISA اجازه می‌دهند ده‌ها هزار مورد از آنها را کشف کند.

هرچه دوره مداری یک دوتایی فوق فشرده کوتاه‌تر باشد، فرکانس بالاتر و دامنه پایین‌تری از امواج گرانشی ساطع می‌کنند. اگر آنها واقعا نزدیک به هم باشند، حتی ممکن است مقداری انتقال جرم بین دو جرم وجود داشته باشد که ستاره شناسان می‌توانند با تلسکوپ‌های نوری، پرتو ایکس و پرتو گاما آن را دنبال کنند.

جزئیات تصویر شبیه‌سازی شده در مقاله‌ای در مجله Astronomical در ماه ژوئن اخیر منتشر شد.