شکاف امنیتی منطقه‌ای چگونه شکل گرفت؟
استفاده اسرائیل از حریم هوایی کشورهای منطقه برای حمله به ایران، اگرچه در ظاهر نشانه‌ای از همدستی یا بی‌طرفی خطرناک برخی دولت‌هاست، اما در عمق، به ما نشان می‌دهد که پروژه امنیت منطقه‌ای ایران نیاز به بازآفرینی دارد. تنهایی راهبردی، تقدیر هیچ ملتی نیست. این جایگاه را می‌توان با عقلانیت، گفت‌وگو و بازسازی اعتماد دگرگون کرد. در جریان حمله موشکی و پهپادی رژیم صهیونیستی به خاک ایران در ماجرای جنگ ۱۲ روزه، یکی از مهم‌ترین و در عین حال پنهان‌ترین تحولات، استفاده متجاوزان از حریم هوایی برخی کشورهای همسایه ایران بود. گزارش‌های امنیتی و تحلیل‌های رسانه‌ای متعدد به این واقعیت اشاره کردند که پهپادها، پرنده‌های اطلاعاتی و حتی سامانه‌های پشتیبانی ارتباطی رژیم صهیونیستی، با عبور از آسمان کشورهای مختلفی در منطقه به عملیات علیه ایران کمک کرده‌اند. در این گزارش‌ها نام کشورهای زیادی آمده است از جمله کشورهای سوریه، اردن، امارات، عراق، آذربایجان، و حتی پاکستان. صحت و سقم چنین گزارش‌هایی چندان روشن نیست اما قدر مسلّم اینکه تجاوز صهیونیست‌ها به خاک کشورمان بدون استفاده از حریم هوایی برخی همسایگان ممکن نبوده است. این واقعیت تلخ، با همه پیچیدگی‌های فنی و سیاسی‌اش، پرسش اساسی‌تری را در سطح تحلیل راهبردی برای برخی کارشناسان مطرح کرده است: آیا ایران در وضعیت «تنهایی استراتژیک» قرار گرفته است؟ یا باید این رویداد را نه به‌مثابه انزوا، بلکه به‌عنوان نشانه‌ای از اقدامات ناکافی در شبکه‌سازی امنیتی و شکاف در دیپلماسی منطقه‌ای تحلیل کرد؟
به گزارش سهندخبر به نقل از خبرفوری،
استفاده اسرائیل از حریم هوایی کشورهای منطقه برای حمله به ایران، اگرچه در ظاهر نشانه‌ای از همدستی یا بی‌طرفی خطرناک برخی دولت‌هاست، اما در عمق، به ما نشان می‌دهد که پروژه امنیت منطقه‌ای ایران نیاز به بازآفرینی دارد. تنهایی راهبردی، تقدیر هیچ ملتی نیست. این جایگاه را می‌توان با عقلانیت، گفت‌وگو و بازسازی اعتماد دگرگون کرد.
در جریان حمله موشکی و پهپادی رژیم صهیونیستی به خاک ایران در ماجرای جنگ ۱۲ روزه، یکی از مهم‌ترین و در عین حال پنهان‌ترین تحولات، استفاده متجاوزان از حریم هوایی برخی کشورهای همسایه ایران بود. گزارش‌های امنیتی و تحلیل‌های رسانه‌ای متعدد به این واقعیت اشاره کردند که پهپادها، پرنده‌های اطلاعاتی و حتی سامانه‌های پشتیبانی ارتباطی رژیم صهیونیستی، با عبور از آسمان کشورهای مختلفی در منطقه به عملیات علیه ایران کمک کرده‌اند. در این گزارش‌ها نام کشورهای زیادی آمده است از جمله کشورهای سوریه، اردن، امارات، عراق، آذربایجان، و حتی پاکستان. صحت و سقم چنین گزارش‌هایی چندان روشن نیست اما قدر مسلّم اینکه تجاوز صهیونیست‌ها به خاک کشورمان بدون استفاده از حریم هوایی برخی همسایگان ممکن نبوده است.
این واقعیت تلخ، با همه پیچیدگی‌های فنی و سیاسی‌اش، پرسش اساسی‌تری را در سطح تحلیل راهبردی برای برخی کارشناسان مطرح کرده است: آیا ایران در وضعیت «تنهایی استراتژیک» قرار گرفته است؟ یا باید این رویداد را نه به‌مثابه انزوا، بلکه به‌عنوان نشانه‌ای از اقدامات ناکافی در شبکه‌سازی امنیتی و شکاف در دیپلماسی منطقه‌ای تحلیل کرد؟
