تیم سهند خبر فیلم بی بدن را تحلیل کرده و در ادامه انهارا بازگو میکنند:

در «بی‌بدن»، جسد دختر جوانی پیدا می‌شود، اما غیبتِ او فراتر از فقدان جسمانی‌اش است. فیلم، تنها درباره‌ی قتل نیست؛ درباره‌ی آن چیزی‌ست که بعد از مرگ باقی می‌ماند: سکوت‌ها، قضاوت‌ها، خرده‌روایت‌هایی که هرکدام بخشی از حقیقت‌اند یا دروغی در لباس حقیقت.

کارگردان در «بی‌بدن» نه به دنبال بازسازی صحنه جنایت است، نه هیجان پلیسی؛ او تکه‌تکه از شخصیت دختر، جامعه‌ی اطرافش، و روابطِ فروخورده‌اش پرده برمی‌دارد تا نشان دهد چگونه یک زن، حتی پس از مرگ، هنوز باید هویت‌اش را پس بگیرد.

در این فیلم، دوربین با فاصله و گاهی سرد، اما دقیق، ما را به دل زخم‌هایی می‌برد که همگی سهمی در مرگِ تدریجی قربانی دارند؛ زخم‌هایی از خانواده، اجتماع، و حتی نگاهی که زن را پیش از آن‌که انسان بداند، بدن می‌بیند.

«بی‌بدن» نه فقط درباره‌ی قتلی‌ست که رخ داده، بلکه درباره‌ی قتل‌هایی‌ست که هر روز بی‌صدا اتفاق می‌افتند. مرگ‌هایی که نامی از آن‌ها در اخبار نمی‌آید؛ اما روحشان، مثل این فیلم، جایی میان ما سرگردان است.

جزییات فیلم:

کارگردان و نویسنده: حسین نمازی

حسین نمازی، کارگردانی است که پیش از این با فیلم «آپاندیس» در سال ۱۳۹۶ به فضای سینمای اجتماعی ایران قدم گذاشت و نگاه متفاوتی به روابط انسانی و موقعیت‌های خاص داشت.
در «بی‌بدن»، او رویکردی جسورانه‌تر را در پیش گرفته: روایتی زن‌محور، با زمینه‌ای جنایی و رگه‌هایی پررنگ از نقد اجتماعی. نمازی در این فیلم هم نویسندگی و هم کارگردانی را برعهده داشته و نشان داده که دغدغه‌های اجتماعی‌اش در بطن روایت داستانی تنیده شده‌اند، نه به‌صورت شعاری.

بازیگران اصلی فیلم بی‌بدن

• الناز شاکردوست در نقشی متفاوت و پیچیده، نقش اصلی زن فیلم را ایفا می‌کند؛ زنی که قربانی خشونت است، اما تنها با حضور غیاب‌گونه‌اش، کل روایت را به دوش می‌کشد.

• جواد عزتی با اجرایی درونی و پر از جزئیات روانی، در یکی از مهم‌ترین نقش‌های مکمل ظاهر شده؛ نقشی که از سطح ظاهر ماجرا فراتر می‌رود و به لایه‌های پیچیده‌تری از شخصیت‌ انسان در مواجهه با حقیقت می‌پردازد.

• سحر دولتشاهی و مجید صالحی نیز در این فیلم بازی‌هایی متعادل، کنترل‌شده و متناسب با فضای تلخ و واقع‌گرایانه فیلم ارائه می‌دهند. حضور آن‌ها نه برای جلب توجه، بلکه در خدمت روایت و فضای سرد فیلم است.

• سایر عوامل فنی:

  • فیلم‌بردار: پیمان شادمان‌فر
    یکی از برجسته‌ترین فیلم‌برداران سینمای ایران که در «بی‌بدن» با استفاده از قاب‌های بسته، نور طبیعی و ترکیب‌بندی‌های ایستا، حس خفگی، اضطراب و سکوت را به خوبی منتقل کرده است.

  • تدوین: سجاد پهلوان‌زاده
    ریتم کند و تأمل‌برانگیز فیلم، با تدوین دقیق و دور از هیجان‌های کاذب، کمک می‌کند تماشاگر بیشتر در فضای روانی و اخلاقی فیلم غرق شود.

  • طراح صحنه و لباس: مرجان گلچین
    با طراحی‌هایی مینیمال و واقع‌گرایانه، حس زندگی روزمره‌ای را بازسازی می‌کند که در آن یک قتل، تنها یک نقطه سیاه نیست؛ بلکه نتیجه‌ی فرسایش تدریجی آدم‌هاست.

  • موسیقی: (در فیلم بسیار کم‌حجم و در مواردی حذف‌شده)
    فیلم بیشتر بر سکوت و صداهای طبیعی تکیه دارد. در معدود لحظاتی که موسیقی شنیده می‌شود، با تمی ملایم و تلخ، تنها بر احساس تنهایی و فروپاشی تأکید دارد.