نبرد روایت‌ها درباره ضربه به برنامه هسته‌ای ایران/ اجماع کم‌سابقه تهران، واشنگتن و تل‌آویو بر آسیب جدی تاسیسات هسته‌ای ایران
در پی حملات بی‌سابقه آمریکا به مراکز هسته‌ای ایران، فضای سیاسی و رسانه‌ای جهان با موجی از تحلیل‌ها، روایت‌ها و واکنش‌های متناقض روبه‌رو شد. این عملیات نه‌تنها معادلات امنیتی خاورمیانه را دگرگون کرد، بلکه آغاز فصل تازه‌ای از نبرد روایت‌ها در رسانه‌های جهانی بود. در این میان، رسانه‌های نزدیک به دموکرات‌ها با تکرار الگوی همیشگی خود، جهت گیری‌های سیاسی را فدای واقعیت موجود کردند. صبح زود شنبه به وقت آمریکا، زمانی که بسیاری از شهروندان جهان هنوز از برنامه حملات باخبر نبودند، هفت بمب‌افکن پیشرفته B-2 Spirit نیروی هوایی آمریکا از خاک این کشور به پرواز درآمدند تا مأموریتی بی‌سابقه را به سرانجام برسانند؛ مأموریتی که به نام «چکش نیمه‌شب» ثبت شد. هدف، سه سایت هسته‌ای حیاتی ایران بود: فردو، نطنز و اصفهان. این پایگاه‌ها از سال‌ها پیش به‌عنوان قلب برنامه هسته‌ای ایران و نقطه قوت تهران در تقابل با غرب شناخته می‌شدند؛ تأسیساتی که در زیر کوه‌ها و لایه‌هایی از بتن و فولاد دفن شده بودند تا نفوذناپذیر به نظر برسند. در این عملیات، بیش از ۱۲۵ هواپیما از جمله بمب‌افکن‌های B-2، جنگنده‌های نسل چهارم و پنجم، هواپیماهای سوخت‌رسان، یک زیردریایی مجهز به موشک‌های کروز و ناوگان گسترده‌ای از هواپیماهای شناسایی و پشتیبانی حضور داشتند. میزان هماهنگی، دقت و قدرت آتش به کار رفته، در نوع خود کم‌نظیر بود و کارشناسان نظامی آن را «نمایشی از برتری مطلق هوایی» توصیف کردند.
به گزارش سهندخبر به نقل از خبرفوری،
در پی حملات بی‌سابقه آمریکا به مراکز هسته‌ای ایران، فضای سیاسی و رسانه‌ای جهان با موجی از تحلیل‌ها، روایت‌ها و واکنش‌های متناقض روبه‌رو شد. این عملیات نه‌تنها معادلات امنیتی خاورمیانه را دگرگون کرد، بلکه آغاز فصل تازه‌ای از نبرد روایت‌ها در رسانه‌های جهانی بود. در این میان، رسانه‌های نزدیک به دموکرات‌ها با تکرار الگوی همیشگی خود، جهت گیری‌های سیاسی را فدای واقعیت موجود کردند.
صبح زود شنبه به وقت آمریکا، زمانی که بسیاری از شهروندان جهان هنوز از برنامه حملات باخبر نبودند، هفت بمب‌افکن پیشرفته B-2 Spirit نیروی هوایی آمریکا از خاک این کشور به پرواز درآمدند تا مأموریتی بی‌سابقه را به سرانجام برسانند؛ مأموریتی که به نام «چکش نیمه‌شب» ثبت شد. هدف، سه سایت هسته‌ای حیاتی ایران بود: فردو، نطنز و اصفهان. این پایگاه‌ها از سال‌ها پیش به‌عنوان قلب برنامه هسته‌ای ایران و نقطه قوت تهران در تقابل با غرب شناخته می‌شدند؛ تأسیساتی که در زیر کوه‌ها و لایه‌هایی از بتن و فولاد دفن شده بودند تا نفوذناپذیر به نظر برسند.
در این عملیات، بیش از ۱۲۵ هواپیما از جمله بمب‌افکن‌های B-2، جنگنده‌های نسل چهارم و پنجم، هواپیماهای سوخت‌رسان، یک زیردریایی مجهز به موشک‌های کروز و ناوگان گسترده‌ای از هواپیماهای شناسایی و پشتیبانی حضور داشتند. میزان هماهنگی، دقت و قدرت آتش به کار رفته، در نوع خود کم‌نظیر بود و کارشناسان نظامی آن را «نمایشی از برتری مطلق هوایی» توصیف کردند.
